Właściwości kultury uczenia się matematyki uczniów kończących szkoły podstawowe i gimnazjalne

Autor: Adam Mroczkowski

Rok: 2020
Numer: 1
Strony: 268-280
DOI: 10.34767/PP.2020.01.16

Abstrakt

Przedmiotem przeprowadzonego badania były właściwości kultury uczenia się matematyki uczniów kończących szkoły podstawowe i gimnazja. Pokazano różnicę we właściwościach kultury uczenia się matematyki uczniów z obu etapów edukacyjnych. Pojęcie „kultury uczenia się” wyprowadzono z teorii Jerome’a S. Brunera, który twierdzi, że uczenie się osiąga największą skuteczność, gdy jest partycypacyjne, proaktywne, wspólne, kooperatywne i nastawione raczej na tworzenie znaczeń niż na ich przyjmowanie w gotowej postaci. Jego zdaniem takie podejście powinno dotyczyć także uczenia się matematyki.

Słowa kluczowe

dydaktyka matematyki kultura uczenia się matematyka młodzież uczenie się matematyki

Bibliografia

Brophy J. (2002). Motywowanie uczniów do nauki. Przeł. K. Kruszewski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Bruner J. (2006). Kultura edukacji. Przeł. T. Brzostowska-Tereszkiewicz. Kraków: Wydawnictwo Universitas.

Brzezińska A. (2005). Kiedy lider staje się tutorem, a kiedy nauczycielem?. Remedium, 11–12, 153–154.

Brzezińska A. (2008). Nauczyciel jako organizator społecznego środowiska uczenia się. W: E. Filipiak (red.), Rozwijanie zdolności uczenia się. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.

Brzeziński J. (2006). Metodologia badań psychologicznych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Filipiak E. (2008). Uczenie się w klasie szkolnej w perspektywie socjokulturowej. W: tejże (red.), Rozwijanie zdolności uczenia się. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.

Filipiak E. (2012). Rozwijanie zdolności uczenia się. Z Wygotskim i Brunerem w tle. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Grouws D., Cebulla K. (2000). Improving students achievements in mathematics. Educational Practices 4. UNESCO: International Bureau of Education. Kalinowska A. (2010). Matematyczne zadania problemowe w klasach początkowych – między wiedzą osobistą a jej formalizacją. Kraków: Oficyna Wydawnicza IMPULS.

Klus-Stańska D. (2019). Paradygmaty dydaktyki. Myśleć teorią o praktyce. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Krygowska Z. (1977). Zarys dydaktyki matematyki. Część 3. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.

Makiewicz M. (2011). Elementy kultury matematycznej w fotografii. Szczecin: SKN MDM US.

Mason J., Burton L., Stacey K. (2005). Myślenie matematyczne. Przeł. P. Amsterdamski. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.

Polya G. (2009). Jak to rozwiązać?. Przeł. L. Kubik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Revelle W., Rocklin T. (1979). Very Simple Structure: an Alternative Procedure for estimating the Optimal Number of Interpretable Factors. Multivariate Behavioral.

Rubacha K. (2008). Metodologia badań nad edukacją. Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne.

Schaffer R. (2013). Psychologia dziecka. Przeł. A. Wojciechowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Semademi Z. (2015). Matematyka w edukacji początkowej – podejście konstruktywistyczne. W: Z. Semadeni, E. Gruszczyk-Kolczyńska, G. Treliński, B. Bugajska-Jaszczołt, M. Czajkowska (red.), Matematyczna edukacja wczesnoszkolna. Teoria i praktyka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Spitzer M. (2008). Jak się uczy mózg?. Przeł. M. Guzowska-Dąbrowska. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Tocki J. (2006). Struktura procesu kształcenia matematycznego. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego.