Dziecko jako zuch w organizacji harcerskiej w Drugiej Rzeczypospolitej

Abstrakt

Ruch zuchowy po I wojnie światowej był w naszym kraju bardzo niszowy. Dopiero w latach 30. XX wieku szybko zaczął rosnąć w siłę. Wychowanie zuchowe nastawione było na rozwijanie indywidualnych umiejętności i predyspozycji dziecka, starając się jednocześnie rozwijać umiejętności społeczne. Pomysły pracy z małymi dziećmi po raz pierwszy znalazły odzwierciedlenie w Związku Zuchów działającym przy szkołach elementarnych. Kontynuacją tej idei był ruch zuchowy umocowany przy żeńskiej gałęzi harcerstwa, który zaczął rozwijać się prężnie po 1926 roku W męskiej gałęzi harcerstwa praca z najmłodszymi oparta była na angielskich wzorcach, a co za tym idzie na fabule Księgi Dżungli Rudyarda Kiplinga nie do końca znajdującej odzwierciedlenie w realiach i pejzażu polskim. Ostatecznie ruch zuchowy w Polsce ukształtował się w latach 30. XX w., będąc kompilacją angielskiego ruchu wilczęcego, polskich wzorców harcerskich oraz doświadczeń żeńskiej gałęzi zuchowej II RP.

Bibliografia

Baden-Powell R. (1923). Wilczęta. tł. T. Strumiłło. Warszawa: Książnica Harcerstwa i Kultury Fizycznej.

Baden-Powell R. (1928). Wilczęta, tł. T. Stumiłło. Poznań: Księgarni Św. Wojciecha.

Falkowska J. (1926a). Ogólne wytyczne ruchu zuchowego. Archiwum Akt Nowych, ZHP, syg. 2002.

Falkowska J. (1933). W gromadzie zuchów. Katowice: Na Tropie.

Falkowska J. (1926). Zasady prowadzenia gromad zuchowych. Harcmistrz, 3.

Kamiński A. (1932). Antek Cwaniak. Katowice: Na Tropie.

Kamiński A. (1933). Książka wodza zuchów. Katowice: Na Tropie.

Kamiński A. (1935). Krąg Rady. Katowice: Na Tropie.

Wiadomości Urzędowe (1926), 3, s. 4.

Zienkiewiczówna B. (1917). Związek Zuchów, czyli młodych harcerzy. Warszawa: Wydawnictwo Księgarni J. Lisowskiej.