Serial telewizyjny i jego bohaterowie w przestrzeni edukacyjnej

Abstrakt

Tekst ten poświęcony jest rozważaniom obejmującym swym zasięgiem szeroko rozumiane zagadnienia z zakresu kultury popularnej. Jest on próbą zasygnalizowania problemów, zjawisk dotyczących roli serialu telewizyjnego i jego bohatera w przestrzeni edukacyjnej. Szczególna uwaga poświęcona została rozważaniom nad serialem i jego bohaterami w różnych kontekstach. Celem niniejszego artykułu jest pokazanie czytelnikowi, iż bohater serialu telewizyjnego może być i jest partnerem edukacyjnym, co więcej, może być istotnym składnikiem przestrzeni edukacyjnej. W tekście poszukiwana jest odpowiedź na pytanie, dlaczego ludzie na całym świecie wybierają sobie bohaterów z bogatej oferty stworzonej przez kulturę popularną i dlaczego stają się oni dlań autorytetami, przykładami do naśladowania, inspiracją, krótko mówiąc, dlaczego fascynują swoich widzów, odbiorców? Postawione w tym artykule tezy mówią, że serial może zajmować i zajmuje w życiu młodego człowieka bardzo ważne miejsce, on zaś poświęca mu swój czas. Potraktowanie serialu przez młodego odbiorcę z dystansem, przymrużeniem oka, bez niebezpiecznego zaangażowania emocjonalnego nie jest niczym złym, przeciwnie, może wiele nauczyć, wzbogacać, o czym przekonują zamieszczone w niniejszym artykule rozważania. Nie można jednak pozostawić młodego człowieka tylko z serialem i młodzieńczymi obawami, emocjami, bo wtedy może dojść do potraktowania bohaterów jak żywych ludzi, jedynych, prawdziwych, rozumiejących go przyjaciół, a w skrajnych przypadkach, nawet do uzależnienia. W artykule zostały podjęte między innymi następujące zagadnienia: stosunek tradycyjnej pedagogiki do kultury popularnej, rola serialu telewizyjnego i jego bohaterów w życiu młodych ludzi oraz edukacyjne walory serialu telewizyjnego.

Bibliografia

Helman A. (1991). Za co kochamy i dlaczego nienawidzimy seriali. Kino, 5, s. 18-20.

Izdebska J. (1998). Telewizja i inne media zagrażające współczesnej rodzinie. W: W. Strykowski (red.), II Międzynarodowa Konferencja Media a Edukacja. Poznań: Wydawnictwo eMPi2.

Jankowski M. (2004). Kulturowe oddziaływanie telewizji w epoce reality shows. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.

Jaraczewska K. (2005). Pasja nie tylko emerytów. Fakt TV — dodatek telewizyjny, 27.01-2.02.2005, s. 10-11.

Klin M. (2003). Chyba widziałem Pana w telewizji. Kultura Popularna, 1(3), s. 51-56.

Kwiek J. (2002). Reality show — nowy „partner” edukacyjny. W: S. Juszczak (red.), Edukacja medialna w społeczeństwie informacyjnym. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.

Kwiek J. (2002a). Telenowela jako narracja. W: W. Strykowski (red.), IV Międzynarodowa Konferencja Media a Edukacja. Poznań: Wydawnictwo eMPi2.

Kwiek J. (2004). Telenowela o zasadności wykorzystania kiczu w edukacji instytucjonalnej. W: W. Strykowski (red.), Media a edukacja. Kompetencje medialne społeczeństwa wiedzy. Poznań: Wydawnictwo eMPi2.

Leppert R. (1997). Pedagogika — poszukiwanie pewności. Kraków: Impuls.

Melosik Z. (1999). Edukacja i przemiany kultury współczesnej (czyli czy teoria ponowoczesna jest pedagogice potrzebna). Teraźniejszość — Człowiek — Edukacja, 3, s. 27-40.

Melosik Z. (2000). Kultura instant — paradoksy pop-tożsamości. W: M. Cylkowska-Nowak, Edukacja — społeczne konstruowanie idei i rzeczywistości. Poznań—Koziegłowy: Wolumin.

Modleski T. (1991). Opera mydlana: wszystko dla Pań. Dialog, rok XXXV, 5, s. 140-152.

Muszyńska M., Milaszewska K. (2001). Big Brother — podglądanie rzeczywistości. W: A. Godzic, Podglądanie Wielkiego Brata. Kraków: Rabid.

Przetacznik-Gierowska M. (1985). Psychologia rozwojowa i wychowawcza wieku dziecięcego. Warszawa: WSiP.

Skrzypczak J. (1999). Popularna encyklopedia mass mediów. Poznań: Kurpisz.

Stachówna G. (1994). Seriale — opowieści telewizyjne. W: D. Czaja (red.), Mitologie popularne. Szkice z antropologii współczesności. Kraków: Universitas.

Wojciszke B., Baryła W. (2001). Podglądanie zamiast przed i po. Charaktery, 5, s. 12-18.