Przestrzenie „ślepoty” w polityce oświatowej
Rok: 2022
Numer: 2
Strony: 9-26
DOI: 10.34767/PP.2022.02.01
Abstrakt
W artykule podjęto próbę identyfikacji obszarów wiedzy o człowieku, które są niedostrzegane przez politykę oświatową. Fundamentem przedstawionych tutaj analiz jest koncept efektywnej polityki przeciwstawiony polityce „ślepej”. Autor analizuje znaczenia trzech kluczowych kategorii praktyki i polityki edukacyjnej. Są nimi: jakość, doskonałość oraz zmiana. Przedstawiono tutaj dominujące dyskursy każdej z tych kategorii oraz przyczyny i skutki „milczenia” dyskursów alternatywnych.
Słowa kluczowe
Bibliografia
Ball S.J. (2016). Neoliberal education? Confronting the slouching beast. Policy Futures in Education, 14(8), 1046–1059. DOI: 10.1177/1478210316664259.
Barone T. (2007). A return to the gold standard? Questioning the future of narrative construction as educational research. Qualitative Inquiry, 13(4), 454–470.
Bauman Z. (2008). Zindywidualizowane społeczeństwo. Gdańsk: GWP.
Benner D. (2015). Pedagogika ogólna. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Biesta G. (2007). Why “what works” won’t work: evidence-based practice and the democratic deficit in educational research. Educational Theory, 57(1), 1–22. DOI: 10.1111/j.1741-5446.2006.00241.x.
Biesta G. (2009). Good education in an age of measurement: On the need to reconnect with the question of purpose in education. Educational Assessment, Evaluation and Accountability, 21(1), 33–46. DOI: 10.1007/s11092-008-9064-9.
Christensen T. i Lægreid P. (2002). New public management: the transformation of ideas and practice. Fomham: Ashgate Pub Limited.
Chutorański M. i Szwabowski O. (2018). Parametryzacja, humanistyka i los mieszkańców Rapa Nui. Rocznik Lubuski, 44(2), 145–163.
Connell R. (2013). The neoliberal cascade and education: An essay on the market agenda and its consequences. Critical Studies in Education, 54(2), 99–112. DOI: 10.1080/17508487.2013.776990.
Cushman K. (1997). Essential leadership in the school change process. Horace, 932619666. DOI: 10.1080/0260136860060112.
Danilewska J. (red.) (2008). Wspólnota pedagogicznego niepokoju. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
De Saint-Exupery A. (2019). Mały Książę. Warszawa: Wydawnictwo Muza.
Delors J. (red.) (1998). Edukacja: jest w niej ukryty skarb. Toruń: Stowarzyszenie Oświatowców Polskich.
Deming W.E. (1986). Out of the crisis. Boston: MIT Center for Advanced Engineering Study. Cambridge: MIT.
Didier J. (1992). Słownik filozofii. Wrocław: Wydawnictwo Książnica.
Fenwick T. i Edwards R. (2011). Considering materiality in educational policy: Messy objects and multiple reals. Educational Theory, 61(6), 709–726. DOI: 10.1111/j.1741-5446.2011.00429.x.
Foucault M. (1977). Archeologia wiedzy. Warszawa: PIW.
Fullan M. (2001). The new meaning of educational change. London: Routledge.
Giddens A., Lash S. i Beck U. (1994). Reflexive Modernization: Politics, Tradition and Aesthetics in the Modern Social Order. Redwood City: Stanford University Press.
Goldfarb J. (2013). Crises in Education: Reflections on the Conflation of Education with Economics and Politics. Forum Oświatowe, 3(50), 153–161.
Hargreaves A., Lieberman A. i Fullan M. (2010). Second international handbook of educational change (Vol. 1). Berlin: Springer Verlag.
Head B.W. (2010). Reconsidering evidence-based policy: Key issues and challenges. Policy and Society, 29(2), 77–94. DOI: 10.1016/j.polsoc.2010.03.001.
Krzychała S. (2018). Nauczyciel – tutor. Prakseologiczna rekonstrukcja tutoringu szkolnego. Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Krzychała S. (2020). Teacher responses to new pedagogical practices: A praxeological model for the study of teacher-driven school development. American Educational Research Journal, 57(3), 979–1013.
Lingard B. (2013). The impact of research on education policy in an era of evidence-based policy. Critical Studies in Education, 54(2), 113–131. DOI: 10.1080/17508487.2013.781515.
MacBeath J.E.C. (1999). Schools Must Speak for Themselves: The Case for School Self-evaluation. London: Routledge.
MacBeath J.E.C. i McGlynn A. (2002). Self-evaluation: what’s in it for schools? London: Routledge Falmer.
McLaughlin M.W. (1987). Learning From Experience: Lessons From Policy Implementation. Educational Evaluation and Policy Analysis, 9(2), 171–178. DOI: 10.3102/01623737009002171.
Michałowska D.A. (2013). Neoliberalizm i jego (nie)etyczne implikacje edukacyjne. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Mizerek H. (2015). Evidence-based practice in education: premises, dilemmas, prospects. Forum Oświatowe, 27(2), 25–40.
Mizerek H. (2017). Ewaluacja edukacyjna. Interdyskursywne dialogi i konfrontacje. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Mizerek H. (2021). Refleksja krytyczna w edukacji i pedagogice. Misja (nie)wykonalna? Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Mizerek H. (2023). „Ewaluacja” w akademii – los „skradzionego” słowa. Forum Nauk Społecznych, 1. DOI: 10.31648/fns.8839.
Murawska A. (2018). Uniwersytet jako przestrzeń życia w ideach. Rocznik Lubuski, 44, 119–127.
Nowakowska-Siuta R. i Dmitruk-Sierocińska K. (red.) (2018). Polityka oświatowa w perspektywie porównawczej. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Pirsig R.M. (1974). Zen and the Art of Motorcycle Maintenance. An Inquiry into Values. New York: Vintage Books.
Platon (2000). Fajdros. W: tegoż, Dialogi. Tłum. S. Witkiewicz. Gdańsk: Tower Press.
Potulicka E. i Rutkowiak J. (2010). Neoliberalne uwikłania edukacji. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Przyszczypkowski K. (1999). Edukacja dla demokracji: strategie zmian a kompetencje obywatelskie. Legnica: Edytor.
Przyszczypkowski K. (2012). Polityczność (w) edukacji. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Ramot R. i Bialik G. (2020). Researchers as knowledge brokers: A step toward researchinformed policy? lessons from the Israeli case. Education Policy Analysis Archives, 28, 1–25. DOI: 10.14507/epaa.28.5115.
Rutkowiak J. (2012). Jak kształtować kulturę zaufania i odpowiedzialności w szkole w warunkach promowania rywalizacji przez neoliberalizm? Studia Edukacyjne, 22, 127–138.
Rutkowski D.J. (2007). Converging us softly: how intergovernmental organizations promote neoliberal educational policy. Critical Studies in Education, 48(2), 229–247. DOI: 10.1080/17508480701494259.
Semetsky I. (2010). Silent discourse: The language of signs and “becoming-Woman.” Sub-Stance, 39(1), 87–102. DOI: 10.1353/sub.0.0068.
Senge P. (2012). Piąta dyscyplina: teoria i praktyka organizacji uczących się. Warszawa: Oficyna Wolters Kluwer Business.
Simkins T. (2005). Leadership in Education: “What Works” or “What Makes Sense”? Educational Management Administration & Leadership, 33(1), 9–26. DOI: 10.1177/1741143205048168.
Śliwerski B. (2015). Edukacja (w) polityce: polityka (w) edukacji: inspiracje do ba[1]dań polityki oświatowej. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Van Aken J.E. (2005). Management research as a design science: Articulating the research products of mode 2 knowledge production in management. British Journal of Management, 16(1), 19–36. DOI: 10.1111/j.1467-8551.2005.00437.x.
Viennet R. i Pont B. (2017). Education Policy Implementation: A Literature Re[1]view and Proposed Framework. OECD Education. OECD Education Working Papers, 162(December), 63.
What Works: Evidence-based Policy and Practice in Public Services. (2001). W: H. Davies, S. Nutley i P. Smith (red.), Health & Social Care in the Community (Vol. 9, Issue 6). Bristol: The Policy Press. DOI: 10.1046/j.0966-0410.2001.10281.x.
Wójcicka M. (red.) (2001). Jakość kształcenia w szkolnictwie wyższym: słownik tematyczny. Warszawa: Centrum Badań Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego, Uniwersytet Warszawski.
Zamojski P. (2022). Edukacja jako rzecz publiczna. Warszawa: Oficyna Naukowa.
Zamorska B. i Krzychała S. (2010). Nauczyciele „wobec” edukacyjnej obcości – rekonstrukcja kolektywnych wzorów orientacji. W: R. Kwiecińska i M.J. Szymański (red.), Nauczyciel wobec zróżnicowań społecznych (s. 27–64). Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.