Holistyczny model pedagogiki dla pokoju jako akcelerator postaw proekologicznych
Rok: 2023
Numer: 1
Strony: 82-100
DOI: 10.34767/PP.2023.01.05
Abstrakt
Poczucie doświadczania stanu granicznego wynikającego z kryzysu klimatycznego jest tematem kluczowym dla problematyki edukacji traktowanej jako kształtowanie życzliwej postawy wobec świata i ludzi. Stan zagrożenia, odczuwany dogłębnie przez młode pokolenia, wciąż nie napotyka niestety na zrozumienie decydentów i całego społeczeństwa. Artykuł wskazuje na potrzebę bardziej holistycznego podejścia do zagadnień ekologicznych. Wnosi propozycję zastosowania nowego modelu bazującego na idei pedagogiki dla pokoju.
Słowa kluczowe
Bibliografia
Adams D. (2000). From the International Year to a Decade for a Culture of Peace and Non-violence. International Journal of Curriculum and Instruction, 2(1), 1–10.
Adorno T.W. (1978). Wychowanie po Oświęcimiu. Miesięcznik Znak, (3)285.
Akinyoade D. (red.) (2011). Peace Education: A compendium of knowledge, Skills, and abilities. Logos: Helmsman.
Albrecht G. (2007). Solastalgia: The Distress Caused by Environmental Change. Australasian Psychiatry, 15(1), 95–98.
Bendyk E. (2020). Solidarność. Słowo i ciało. W: B. Kerski i J. Kołtan (red.), Solidarność, demokracja, Europa. Gdańsk: Wydawnictwo Europejskie Centrum Solidarności.
Bohdanowicz Z. i Budziszewska M. (2021). Społeczne i psychologiczne konsekwencje zmiany klimatu. W: M. Budziszewska, A. Kardaś i Z. Bohdanowicz (red.), Klimatyczne ABC (s. 211–228). Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Fisher M. (2020). Realizm kapitalistyczny. Warszawa: Instytut Wydawniczy Książka i Prasa.
Fountain S. (1999). Peace Education in UNICEF. Staff Working Paper. New York: Programme Division UNICEF.
Frankl V. (1946). Człowiek w poszukiwaniu sensu. Warszawa: Wydawnictwo Czarna Owca.
Galbraith J.K. (2012). Godne społeczeństwo, Program troski o ludzkość. Warszawa: Wydawnictwo Polskie Towarzystwo Ekonomiczne.
Gromkowska-Melosik A. (2021). Pedagogika. Podręcznik akademicki. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Naukowe.
James R.K. i Gilliland B.U. (2008). Strategie interwencji kryzysowej. Warszawa: Wydawnictwo Edukacyjne PARPA.
Kozek B. (2018). Polityka społeczna i zrównoważony rozwój – instrukcja obsługi. W: B Kozek, K. Skowron i D. Szelewa (red.), Klimat, ekologia i prawa zwierząt – o ekopolitykę społeczną. Warszawskie Debaty o polityce społecznej (s. 3–14). Warszawa: Friedrich Ebert Stiftung.
Kozłowski R. (2020). Aksjologiczne orientacje w filozofii człowieka. Wybrane zagadnienia. Poznań: Wydawnictwo Silva Rerum.
Kübler-Ross E. (1997). On death and dying. New York: Scribner.
Kwieciński Z. i Śliwerski B. (2021). Pedagogika. Podręcznik akademicki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
MacIntyre A. (2009). Etyka i polityka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Montessori M. (2021). Edukacja i pokój. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Navarro-Castro L. i Nario-Galace J. (2010). Peace Education. A pathway to a culture of peace. Quezon City: Centre for Peace Education Miriam College.
Ogińska-Bulik N. (2013). Pozytywne skutki doświadczeń traumatycznych, czyli kiedy łzy zmieniają się w perły. Warszawa: Difin.
Piejka A. (2017). Kultura pokoju jako wyzwanie edukacyjne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Chat.
Reich R. (2018). The Common Good. New York: Wydawnictwo Random House LLC.
Skarżyńska K. (2019). My. Portret psychologiczno-społeczny Polaków z polityką w tle. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.
Skrzypczak B. (2016). Pomiędzy społecznym a publicznym – nowa przestrzeń edukacji i refleksji. Pedagogika Społeczna, 3(61), 9–36.
Śliwerski B. (1998). Współczesne teorie i nurty wychowania. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Szkudlarek T. i Śliwerski B. (2010) Wyzwania pedagogiki krytycznej i antypedagogiki. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Sztompka P. (2000). Trauma wielkiej zmiany. Społeczne koszty transformacji. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN.
Taylor Ch. (2010). Nowoczesne imaginaria społeczne. Kraków: Wydawnictwo Znak.
Wojnar I. (2000). Humanistyczne intencje edukacji. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
Żywczok A. (2012). Spokój wewnętrzny – wyznacznik bezpieczeństwa zbiorowe[1]go. Colloquium Wydziału Nauk Humanistycznych i Społecznych, 4, 171–178.