Porażka w dyskursie edukacyjnym

Abstrakt

Porażki towarzyszą człowiekowi w każdej dziedzinie życia, nie omijają więc i edukacji. Stąd niepowodzenia szkolne, choć początkowo z oporami, stały się przedmiotem badań pedagogiki. Jednak tradycyjne podejście do porażki, traktowanie jej jako zjawiska negatywnego, które należy zwalczać, znajduje poczesne miejsce w dyskursie edukacyjnym. Wykorzystanie w tym zakresie osiągnięć psychologii pozytywnej mogłoby całkiem zmienić podejście, a także przyczynić się do tak pożądanego zwiększenia efektywności edukacji.

Słowa kluczowe

Bibliografia

Bralczyk J. (2005). Słownik 100 tysięcy potrzebnych słów. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN.

Denek K. (1998). Powodzenia i niepowodzenia szkolne w kontekście badań. W: J. Łysek (red.), Niepowodzenia szkolne. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Dubisz S. (red.) (2006). Uniwersalny słownik języka polskiego PWN (t. 3). Warszawa: Wyd. Naukowe PWN.

Fortuna P. (2012). Pozytywna psychologia porażki. Jak zrobić z cytryn lemoniadę. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Kojs W. (1998). Wokół pojęcia niepowodzeń szkolnych. W: J. Łysek J. (red.), Niepowodzenia szkolne. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Konopnicki J. (1966). Powodzenia i niepowodzenia szkolne. Warszawa: PZWS.

Lewowicki T. (1998). Niepowodzenia szkolne (typowe ujęcia – uwarunkowania – program pozytywny, czyli pedagogika szkolnego sukcesu). W: J. Łysek (red.), Niepowodzenia szkolne. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.

Okoń W. (1996). Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wyd. „Żak”.

Okoń W. (2003). Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej. Warszawa: Wyd. „Żak”.

Seligman M.E. (2004). Psychologia pozytywna. W: J. Czapiński (red.), Psychologia pozytywna. Nauka o szczęściu, zdrowiu, sile i cnotach człowieka. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN.

Zieleniewski J. (1969). Organizacja i zarządzanie. Warszawa: PWN.