Jaka edukacja wobec kryzysu kultury? Między ideologią a filozofią osobistych znaczeń

Abstrakt

Współczesność, będąca konsekwencją procesów społeczno-kulturowych zmian, które skutkują stanem określanym jako kryzys kultury, staje się inspiracją do stawiania pytań, także pytań o edukację i jej przyszłość. Myślenie o przyszłości edukacji kieruje namysł nad ową kategorią od jej rozumienia współczesnego ku przeszłości, gdzie uwidacznia się obecność dwóch innych towarzyszących jej kategorii: ideologii oraz filozofii. Ukazany zostaje status filozofii w relacji z ideologią autorytarną oraz nieautorytarną, a także krótka charakterystyka filozofii edukacji określanych w literaturze jako nieautorytarne, a więc: progresywizmu i rekonstrukcjonizmu. Wysunięty zostaje także postulat swego rodzaju postawy w edukacji, któremu autorka niejako sama ulega. Artykuł stanowi bowiem jedynie pewną egzemplifikację możliwej interpretacji tytułowego pytania, interpretacji nieuchronnie obarczonej subiektywizmem, uwieńczonej filozofią osobistych znaczeń.

Słowa kluczowe

Bibliografia

Bauman Z. (1998). Prawodawcy i tłumacze. Warszawa: IFiS PAN.

Gutek G. (2003) Ideologia i edukacja. W: Filozoficzne i ideologiczne podstawy edukacji. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Hejnicka-Bezwińska T. (2008) Pedagogika ogólna. Warszawa: WAiP.

Nalaskowski A. (2013). Rozważania o chaosie i wychowaniu. W: Studia z teorii wychowania. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe CHAT.

Zielińska-Kostyło H. (2005). Cztery filozofie edukacji wobec kryzysu kultury. W: Rekonstrukcjonistyczne koncepcje zmiany społecznej poprzez edukację. Antropologia pedagogiczna Theodore’a Bramelda. Toruń: Wyd. UMK.