Dojrzałość osobowa jako „oferta analityczna” w badaniach socjalizacji zawodowej nauczycieli

Abstrakt

Kategoria rozwoju zawodowego nauczycieli jest kluczową dla teorii i badań pedeutologicznych. Jej związanie z biurokratycznym modelem awansu zawodowego spowodowało ograniczenie jej pola analitycznego, stopniowo przekształcając ją w stereotyp niezdolny do objaśniania złożonego i dynamicznego świata szkoły i nauczycieli. Celem artykułu jest wskazanie obszarów niefunkcjonalności kategorii rozwój zawodowy nauczyciela (w znaczeniu, jaki nadała jej reforma oświaty) identyfikowanych w badaniach socjalizacji zawodowej nauczycieli oraz namysł nad możliwością wzbogacenia języka pedeutologii o kategorię dojrzałości, przekraczającą dotychczasowy kontekst teoretyczny w badaniach pedeutologicznych.

Słowa kluczowe

Bibliografia

Brzezińska A. (2005). Społeczna psychologia rozwoju. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.

Czubak-Koch M. (2014). Uczenie się w kulturze miejsca pracy. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.

Gałdowa A. (1990). Rozwój i kryteria dojrzałej osobowości. Przegląd Psychologiczny, 33, 1.

Gałdowa A. (2000). Powszechność i wyjątek. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Gałdowa A. (2005). Psychologiczne i egzystencjalne problemy człowieka dorosłego. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Hajduk E. (2001). Kulturowe wyznaczniki biegu życia. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.

Harwas-Napierała B. (2015) Dojrzałość osobowa dorosłych jako czynnik chroniący rodzinę. Czasopismo Psychologiczne, 21, 1.

Kędzierska H. (2012). Kariery zawodowe nauczycieli. Konteksty – wzory – pola dyskursu. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.

Kędzierska H. (2015). Novice Teachers: The Process of “Anchoring” in the Teaching Profession. Forum Oświatowe, 27, 2(54).

Kędzierska H. (2018). Socjalizacja profesjonalna nauczycieli na starcie kariery zawodowej – druga strona medalu. Zarządzanie Publiczne, 1(41), 75-89.

Klus-Stańska D. (2016). Odwrót od rozwoju: kontrowersyjna czy obiecująca zmiana paradygmatu wczesnej edukacji. Studia Edukacyjne, 38.

Kołodziejczyk J., Kołodziejczyk J. (2015). Ewaluacja własnej pracy nauczycieli – obszary, rozumienie, współpraca. Forum Oświatowe, 27, 2(54).

Kostera M. (1996). Postmodernizm w zarządzaniu. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne.

Kwiatkowska H. (2005). Tożsamość nauczycieli. Między autonomią a anomią. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

Lewartowska-Zychowicz M. (2001). Między pojęciem a kategorią. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.

Malewski M. (2006). W poszukiwaniu teorii uczenia się ludzi dorosłych. Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja, 2(34).

Mizerek H. (2016). Ewaluacja edukacyjna w Polsce. Trajektorie, perspektywy i dylematy rozwoju. Olsztyn: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski.

Mizerek H. (2017). Ewaluacja edukacyjna. Interdyskursywne dialogi i konfrontacje. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.

Sigva R.M. (2011). Kategoria stawania się w refleksji naukowej; konotacje pedagogiczne. W: A. Gaweł, B. Bieszczad (red.), Kategorie pojęciowe edukacji w przestrzeni interdyscyplinarnych interpretacji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Wiłkomirska A. (2005). Ocena kształcenia nauczycieli w Polsce. Warszawa: Instytut Spraw Publicznych.

Wiłkomirska A. (2014). Sens i bezsens państwowego systemu awansu zawodowego nauczycieli. Kwartalnik Pedagogiczny, 1-2.

Karta Nauczyciela, Dz.U. z 2006 r. nr 97, poz. 674 z późn. zm.